وقتی نیچه گریست (به انگلیسی: when nietzsche wept) یکی از رمان‌های روان‌شناختی مشهور روان‌پزشک هستی‌گرا (اگزیستانسیالیست) اروین یالوم است که در سال 1992 نوشته شد. وقتی نیچه گریست، آمیزه‌ای است از واقعیت و خیال، جلوه‌ای از عشق، تقدیر و اراده در وین خردگرای سده نوزدهم، و در آستانه زایش دانش روانکاوی. فردریش نیچه، بزرگ‌‌ترین فیلسوف اروپا، یوزف برویر، از پایه‌گذاران روانکاوی، دانشجوی پزشکی جوانی به نام زیگموند فروید، همه اجزایی هستند که در ساختار رمان در هم تنیده می‌شوند تا حماسه فراموش نشدنی رابطه خیالی میان بیماری خارق‌العاده و درمان‌گری استثنایی را بیافرینند. در ابتدای رمان، لو سالومه، این زن دست نیافتنی از برویر می‌خواهد با استفاده از روش آزمایش «درمان با سخن گفتن» به یاری نیچه ناامید و در خطر خودکشی بشتابد. در این رمان جذاب، دو مرد برجسته و اسرارآمیز تاریخ، تا ژرفای وسواس‌های خویش پیش می‌روند و در این راه، به نیروی رهایی‌بخش دوستی دست می‌یابند.
برگشت
